Parafrase aflevering 6: Waterblauw
Mijn hart is waterblauw, mijn hart is hemelsblauw.
Abonneer je op Parafrase via Spotify of iTunes
Mijn hart is waterblauw, mijn hart is hemelsblauw.
Net als in ‘De stille zeeën’ gaat het over in afzonder verdwijnen, of sterven zelfs. Al blijft het in het eerste gedicht onduidelijk: is deze persoon nu echt gestorven, of alleen ‘voor het gewoel der wereld’? In elk geval zondert de persoon zich af in een hemel, een liefde, een lied.
Mijn hart is hemelsblauw, mijn hart is waterblauw.
Derk Tjapkes Busscher (1709-1772) leefde als molenaar van de wind die uit de hemel over de Groningse klei raast, en als dijkgraaf was hij altijd met het water in de weer. Nu hij sterft, verlangt hij naar de hemel (‘Zalem’ is het hemelse Jeruzalem):
De wind gaf mij de kost en t water was mijn leven
De dood deed mij ze bei bij zijne komst begeven
Nu wagt ik op een wind wen t graf zijne doden slaakt
Die mij naa Zalem voert en ziel en blijft volmaakt
Bronnen
- Friedrich Rückert, ‘Ich bin der Welt abhanden gekommen’ (1821), vertaling: Kamerkoor Vocoza.
- Boudewijn de Groot, ‘Nat,’ Vreemde Kostgangers (2016).
- Anoniem, grafschrift voor Derk Tjapkes Busscher (1709-1772).
Muziek
Creative Commons via Free Music Archive
- Alan Špiljak – Forgotten
- Tri-Tachyon – Edge of the Wastelands
Met dank aan: Sanne Pluimers, Marjon ter Harmsel, Stefanus Mateboer.
Parafrase aflevering 5: Sprookje van het zuiden
Abonneer je op Parafrase via Spotify of iTunes Mijn hart is waterblauw, mijn hart is...