Podcast van de week: Ear Hustle

Ik ben een hele tijd fan geweest van de Netflix serie Orange Is the New Black. Een voor mij onbekende wereld (die van de gevangenis), volledig geopend en gedramatiseerd voor mijn entertainment. Intrigerend en vermakelijk tegelijk. Maar er kwam een punt waarop de hoeveelheid drama ongeloofwaardig werd – zelfs voor een misdaadverhaal. En ik haakte af. Nu is er een podcast die je op een genuanceerde manier kennis laat maken met het gevangenisleven, en ik sta te trappelen om die hier te bespreken. De podcast van de week is: Ear Hustle.

Ear Hustle is de nieuwste aanwinst van netwerk Radiotopia . Het wordt geproduceerd door twee gevangen – Earlonne Woods (veroordeeld tot 31 jaar cel) en Antwan Williams (veroordeeld tot 15 jaar cel) – en Nigel Poor, een onafhankelijke artiest. Onderwerp van de podcast is het leven in de gevangenis, in al zijn facetten, om zo een iets genuanceerder beeld van de gevangenis en diens inwoners te schetsen. De naam van de podcast betekent afluisteren en dat is ook precies wat je hoort in aflevering 1: flarden van gesprekken tussen gevangenen, en dat dan uitgebreid met relevante interviews. Ik ben zelf wel fan van zo’n antropologische aanpak, maar daar zit ook een gevaar in.

In een interview met the Daily Dot zegt het team over de eerste aflevering dat ze bewust hebben gekozen voor een ‘licht’ onderwerp om mee te beginnen: celgenoten. Naar eigen zeggen deden de producenten dit om luisteraars niet af te schrikken, ik vermoed dat een andere reden is dat de podcast an sich ook wat vragen oproept. Is het bijvoorbeeld gewenst om veroordeelde misdadigers zo’n groot publiek te geven? En wat als slachtoffers van de gevangen hen zo terug horen? Het eerder genoemde artikel in the Daily Dot stelt aan de hand van die twijfels dat Ear Hustle de grenzen van de vrijheid van meningsuiting opzoekt. Daarom is het inderdaad misschien slim om te beginnen met een minder controversieel onderwerp. Maar tegelijk verrast en boeit het ook minder dan een paar van de teasers die artiest Nigel Poor je toewerpt gedurende de show (de vraag die mij erg prikkelde: waarom worden gevangen van hetzelfde ras bewust bij elkaar gezet? Later meer daarover dus…). En dat is wel jammer voor zo’n eerste aflevering, een productie die toch je hele serie een sterke start moet geven.

Ongedwongen wederhoor

Toch biedt Ear Hustle twee dingen die me zeker verleiden om verder te luisteren: het unieke stemgeluid en de ongedwongenheid van de gesprekken. Het stemgeluid is uniek op meerdere manieren. (1) De stemmen van de presentatoren en geïnterviewden klinken anders dan veelal hoogopgeleide, blanke presentatoren bij de publieke omroep. Het is prettig om die variatie in geluid te horen. En (2) Ear Hustle geeft de ruimte aan inhoud die je normaal niet hoort. Een van de traditionele journalistieke regels is dat een verslaggever hoor en wederhoor moet afnemen. In het geval van veroordeelde misdadigers is dat gedeelte na veroordeling achter de rug (tenzij er twijfel bestaat over de veroordeling, dan kan er nog behoorlijk wat media-aandacht komen voor de gevangene, zoals gebeurde bij Making a Murderer). In deze podcast is het alsof de wederhoor doorloopt, waardoor je een verhaallijn krijgt te horen die niet vaak aan de orde komt. 

Daarnaast voeren producenten Earlonne en Antwan alle gesprekken op een heerlijke, ongedwongen manier. Ze zijn relaxt, en dat is wel nodig, want zelfs in deze ‘lichte’ eerste aflevering komen verhalen voorbij die al snel te zwaar kunnen worden. Hun reacties zijn geïnteresseerd, geamuseerd, maar nooit boos of geïrriteerd. Daardoor word je zelf ook nieuwsgierig en word je gemakkelijk meegevoerd in het verhaal.

Samengevat: Ear Hustle heeft me nog niet omver geblazen, maar zeker geïntrigeerd. En een podcast die meer nuancering kan aanbrengen in debat kan ik alleen maar toejuichen. Ik kijk uit naar de volgende aflevering.

Alle foto’s in dit bericht zijn eigendom van Ear Hustle.